ROLLER COASTER RIDE = L.O.V.E = Moving On?

What do you think about "Roller Coaters"?

Weird ba ng question na to? Kasi if you come to think of it kapag sinabing roller coaster, Di mo alam kung bakit siya pinipilahan ng tao kahit alam mo na aabutin ka ng isang oras sa pagpila sa roller coaster sa star city o kaya sa enchanted kingdom, tapos kapag turn mo na, halos wala pang 15 minutes ung itatagal nung ride. The worst part is after ng ride na yun nasusuka ka o di naman kaya namumutla. Kaya minsan di mo rin maiintindihan kung its really worth the wait di ba?

Well, Parang LOVE right? Ang tagal mong inantay na dumating, only to find out that it wouldn't last for that long and in the end, you end up not feeling good about it, you end up crying your heart out kasi nasaktan ka. 

But don't get me wrong, hindi naman lahat ng sumasakay sa roller coaster ang ending eh sumusuka or namumutla, mayroon pa din naman na na-eenjoy nila yung ride despite sa paikot-ikot na trail nung ride. Have you ever wonder kung bakit may mga taong na-eenjoy pa din ung roller coaster ng di sumusuka or nahihilo? It's because they chose to kept their eyes open during the whole ride. May nakapagsabi sa akin before na during extream motions like riding the roller coaster you should keep your eyes wide open, I really don't get it kung bakit pero nung nagresearch ako ang sabi "To stabilize your kinaesthetic and vestibular senses" Labo pa din di ba? pero basta ang intindi ko wag mo isasara ang mga mata mo para di ka mahilo or masuka. Dahil kadalasan nasusuka ang mga tao after the ride dahil they kept their eyes shut during the ride. 

Sorry for the long hiatus of this entry, the point is "BAKIT KA PA SASAKAY SA ROLLER COASTER KUNG ISASARA MO LANG ANG MGA MATA MO DAHIL NATATAKOT KA SA MGA PWEDENG MANGYARI? ABA, SUMAKAY KA PA?" Anong connect nito sa love, well simple lang. Sa love kelangan bukas lagi ang mga mata mo, wag na wag mong isasara ito dahil lang sa natatakot ka masaktan.

Lahat tayo naghihintay na dumating yung right love, so come to think of it, Paano mo makikita yun kung pilit mong isasara ang mga mata mo at puso mo dahil lang sa takot na nararamdaman mo, (takot in the sense na, takot ka masaktan, takot maloko, takot maiwan). Dahil kung patuloy mong isasarado ang mga mata mo at ang puso mo di mo na mapapansin yung mga taong nagpapahalaga at nagmamahal sayo, at kapag nawala na sila you'll feel sick about it, you will feel hurt, parang pagsakay sa roller coaster magsisisi ka bandang huli dahil nakapikit ka the whole ride at di mo naenjoy yung ride at sa huli naging worst pa ang pakiramdam mo dahil nahilo ka o nasuka ka.

Pwede mo din i-apply sa pagmo-move on yung the so called "theory ng roller coaster" na ito. 

Kung bubuksan mo ang mga mata at puso mo sa katotohanan na tapos na ang lahat sa inyo, na hindi na maibabalik ang nakaraan, you'll eventually survived the pain. And that is what you call "ACCEPTANCE" dahil kahit anong gawin mo, hindi na talaga kayo pwede sa isa't isa. At yung pain na nararamdaman mo, nandyan na yan eh di na mawawala yan you just have to face it. Tandaan mo hindi ka nagiisa.. its not yet the end of the world, Maaaring malungkot ka lang pero hindi ka magisa. Well it's no longer the roller coaster ride ang point dito but the Concept of keeping your eyes and heart open all the time.

Just always give yourself a chance to be happy again. Maaaring nasaktan ka before but it doensn't mean na susukuan mo na ang Pag-ibig. Love takes time, ang importante lang naman ay yung natuto ka at naging bukas sa mga posibilities. Don't hate yourself for what happened. Always remember that everything happens for a reason.

Signing off,

karenbautista

Iniwan nya ako, Anong dahilan?

Kailangan ba talaga malaman kung bakit ka iniwan ng taong minahal mo? Well, for me, siguro oo. Kasi dun mo pagbabasihan kung ano bang mali mong nagawa at kung talagang mali ka at kasalanan mo. Pero that doesn't change the fact na kapag nalaman mo, babaguhin mo.. Oo dumadating sa point na masasabi mo na magbabago ako balikan mo lang ako, pero that is so wrong! Kasi kung tunay ka niyang mahal tatanggapin niya lahat ng pangit sayo, lahat ng di maganda sayo at eventually di mo na kinakailangan sabihn yung mga katagang "magbabago ako para sayo wag mo lang akong iwan" kasi ikaw na mismo ang gagawa at makikita mo na lang yung sarili mo na nagiging better dahil siya ang rason ng pagbabago mo dahil feel mo when he is around he'll bring out the best of you. Pero sabi nga nila di ba, What you don't know won't hurt you, minsan mas okay na lang din na iwan ka ng hindi mo alam yung rason, para less sakit na lang.. Bakit? Kasi kahit malaman mo.. Ganun pa din, di pa din nun mababago na masasaktan ka, atleast kung di mo alam.. Masakit lang, hindi masakit na masakit. Kung ipagpipilitan mo kasi, mababaliw ka lang.. DAHIL HINDI KA NYAN BINIGYAN NG TUNAY NA RASON, LALO NA KUNG WALA KA NAMAN TALAGANG KASALANAN. 

It's not the end of the world. Malay mo one day.. Makilala mo na yung taong magpapahalaga sayo, ung sasamahan ka at di ka iiwan kahit tumaba ka pa, kahit ung bewang mo size 40 na, kahit lawlaw na ung bilbil mo, kahit maputi na ung buhok mo, kahit wala ka ng ngipin. Lagi mo lang tatandaan na, kapag nandian na, wag mo ng pakakawalan pa. 

Xoxo,

karenbautista.

To my almost Perfect guy.

Sabi nila, "Karen, ang bitter mo" Sa tuwing maririnig ko yan, hindi ko alam kung ano ang magiging reaction ko? Ni hindi ko alam kung anong isasagot ko. Nakakatawa kasi kahit sabihin kong "Hindi ako bitter!", ang sasabihin lang nila sa akin pabalik, "Girl, ang predictable mo." And it leaves me no choice kundi ang manahimik na lang. Nung dumating yung oras na kinatakutan ko, akala ko matapang ako, as in. Akala ko kakayanin ko. Kala ko pag gising ko okay na balik na sa dati, I spent the next few days plugging along, yung patawa tawa lang, pa-smile smile, assuming that since I had not shed a tear, everything was just fine. Pero mali ako, it wasn't easy. Five days later, Pagkauwi ko, all of sudden it hit me, He was gone and I was alone. I literally broke down, sobbing uncontrollably as in walang tigil, di makakain, ni hindi makausap, i saw no hope, just days and days of pain ahead of me. Natandaan ko pa, galit na galit ako, feel ko kasi ako ung victim. You know, victim ako and villain siya. But as days, weeks pass i found myself still hoping na "kaya pa" but then again, tadhana na ung nagpamukha sken, na "Karen, stop it.. Di na healthy yan" pero anong magagawa ko? Masakit pa din eh. What I did is nagpaka-busy ako. Umabot pa nga sa point na parang everyday general cleaning ung ginagawa ko sa bahay namen eh. Pero narealize ko at the end of the day mapapaisip ka pa din, mapapaisip ka na "siguro kung andon ako, okay na" "siguro kung di ako umalis ayos na" yung puro siguro, puro ifs na lang ung naiisip mo. Nakulong na nga ako sa tanong na yan eh, yung tipong nakakasira na ng bait kakaisip kunh ano ba ang mga posibleng nangyari kung andun ako. Pero siempre lumaban ako, kasi may mga taong nagsasabi sa akin na "kaya mo yan friend" "ikaw pa ba, kayang kaya mo yan" "be, di pa katapusan ng mundo umayos ka" "wag ka tanga tangahan dyan", then something changed I began picking up the pieces over the next few weeks, I started thinking consciously about why this had happened. I began to wonder if, in fact baka kasalanan ko nga and thats when I began to take responsibility. Na-realize ko na minsan, mas okay na masaktan ka kasi it can allow yourself to still believe in love and to love again unconditionally, ung wala ng sukatan at kung masaktan ka man matapang ka na kasi napagdaanan mo na eh. That's when I was finally becoming the person I was supposed to be. I wasn’t lonely anymore in fact, I was less lonely than I’d ever been. I also realized that I was not the victim. All my actions, all my choices, and all the consequences that were happening to me was actually because of me. Sabi nga nila di ba, maturity is all that matters, maybe i wasnt so mature nung mga oras na yun kaya sobrang nasaktan ako, hindi maluwag sa loob ko na tanggapin na there's really something wrong. But today, I found that responsibility and forgiveness should go hand in hand, and maturity really matters and thats when i realize hindi pala masama ma-broken. Until one day nagkaron ako ng lakas ng loob na humingi ng closure, well not literally na nanghingi ako, sabihin na lang naten na it was more of "magandang ending" or better yet "Bittersweet ending" ayy ewan, basta maayos na ending. Kasi naniniwala ako na Closure is the best way to end things and make things right.

It was not an easy journey for me, really. Kasi sa totoo lang. Nilabanan ko lang naniwala lang ako sa sinabi nila na kakayanin ko kahit na sobrang nasasaktan ako. And believe me nasiraan ako ng bait. HAHAHA, They say everything happens for a reason, even bad things, and naniniwala ako dun. Pero wala kang choice kundi ang kayanin but you know what minsan we must suffer heartbreak to truly open us up and let out all the greatness we hold within. I’m thankful every day that my heart was broken, kasi ngayon mas naging malakas ako, matatag. At sa taong dahilan kung bat ako naging ganito, well all i can say is Thank you, you thought me to become stronger than ever and for me you're still my perfect guy. :)

Signing off,

KarenBautista.